درست است که دادگاه کیفری بدون حضور متهم نیز می تواند با استماع مدافعات وکیل وی به پرونده رسیدگی و‌ مبادرت به صدور رأی نماید؛ لیکن از یاد نبریم که دادرسان محاکم کیفری بر خلاف قضات دادگاه های حقوقی، حضور شخص متهم در جلسه یا جلسات رسیدگی را برای دفاع از خویش، به عنوان فاکتور یا عاملی مثبت تلقی کرده و ضمناً امكان شناسايی و ارزيابی شخصيت متهم بر مبنای رفتار و كردار او و نحوه پوشش و آرايش وی برايشان فراهم می شود.
‌
متهمی كه علی رغم ابلاغ وقت رسيدگی در دادگاه حاضر نمی شود و به معرفی وكيل بسنده مي نمايد؛ معمولاً از نظر دادرسان محاكم كيفری، لياقت مساعدت و ارفاق ندارد و قضات معمولاً در مورد چنين متهمينی، سختگيری بيشتری از خود به خرج می دهند.

به علاوه عدم حضور متهم در جلسه رسیدگی چه در دادگاه بدوی و چه در دادگاه تجدیدنظر، باعث می شود که دفاعیات وکیل از تأثیر لازم برخوردار نباشد و توجه لازم از ناحیه دادرس یا دادرسان به مدافعات وکیلی که در غیاب موکل خویش در جلسه رسیدگی دادگاه حاضر شده است صورت نگیرد.

يک وكيل حرفه ای نه تنها هيچگاه نبايد موكل خويش را در پرونده كيفری تشويق يا ارشاد به عدم حضور كند بلكه باید شرط نمايد كه در صورتی وكالت متهم را عهده دار می شود كه وی حتماً در جلسه يا جلسات دادگاه حضور پيدا كرده و بر مبنای استراتژی تعيينی وكيل مدافع خويش، شخصاً نيز به دفاع از خود بپردازد.
تجربه نشان داده که حضور وکیل بدون حضور متهم، معمولاً ثمر بخش نیست و نتیجه مطلوبی از دفاع وکیل حاصل نمی شود.

به قلم وکیل سیدمهدی حجتی وکیل پایه یک دادگستری عضو کانون وکلای دادگستری مرکز

روابط عمومی گروه وکلای رسمی تهران